Koltuksuz Kalmış Kimlik Travması

Adamın biri vardı, koltuğa oturdu mu insan olurdu, kalktı mı kaybolurdu. Sandalyeye ilişse bile kimlik kazanır, tabureye çökerse biraz eksik sayılırdı. Bir gün, bu adamın koltuğu altından çektiler… O da ne? Adam, ceketini almadan kaçan hırsız gibi ortadan kayboldu!

İşte, modern dünyada kimlik dediğin şey insanın ruhuna değil, oturduğu yere ilişiktir. Tapusu, koltuk altı teriyle ıslanmış resmi evraktır! Koltuksuz kalan adam, gölgesiz cisim gibi olur; ne iz düşürür ne de yer kaplar. Hani, herkesin çok önemli bir şey konuştuğu o kalabalık odada, kimsenin fark etmediği adam vardır ya? İşte o, koltuksuz kalmış eski kişilerdir.

Ne hazin! Bir insanın varlığını kabul ettirmek için illa ki bir koltuğa sahip olması gerekiyorsa biz nasıl bir cemiyet kurduk? Ruhun terazisi koltukla mı ölçülür? Bilgi, hikmet, fazilet bir sandalyenin sırtına mı yaslanmak zorundadır?

Şimdi sorarım size: Neden bazıları koltuğa oturdu mu ayaklarını bile yerden keser de indi mi yere basmayı unutur? Koltuk mu büyütür insanı, insan mı koltuğu? Eğer oturduğun yer seni adam ediyorsa vay haline! O koltuk çekildiğinde ne olacaksın?

Bakın, yıllarca yüksek makamlarda oturan bir adam vardı. Bir gün koltuğu devretti, sabah işe gitmek için evden çıkarken fark etti ki… Kimse onu çağırmamış! Telefonlar susmuş, kapıda bekleyen arabalar yok olmuş, kahve bile kendi kendine pişmez olmuş! Ne yapsın, çıktı sokağa… Bakkal, dün önünde eğilen bakkal, sanki yeni taşınmış gibi "Buyurun, kime bakmıştınız?" diye sordu. Mahallede selam verdiklerine el kaldırıp geçenler, onu camdan dışarı bakan kedi kadar önemsemedi. Adam o an anladı: Meğer yıllardır saygı gören kendisi değil, altındaki döner mekanizmalı, deri kaplı o şanlı koltukmuş!

Velhasıl dostlar, eğer bir koltuğa oturup adam olduysanız bilin ki asıl imtihan, oradan kalktığınızda başlayacaktır. Çünkü gerçek kimliğiniz, koltuktayken değil, o koltuk gittiğinde belli olur. Oturduğu yerde büyüyen, kalkınca küçülür. Peki ya siz? Koltuk gittiğinde kimliğiniz hâlâ yerinde mi?

Rabbim, koltuksuz kalmış kimlik travmasından ve kibrinden sana sığınırım.

Aydın Mertayak